Bij de faillissementregels in Amerika hebben ze 2 belangrijke hoofdstukken. Het minder bekende Chapter 7, wat de directe liquidatie van een bedrijf inhoudt en Chapter 11, bijna vergelijkbaar met wat wij als surseance van betaling (NL) of een gerechtelijk akkoord (B) kennen. Bijna, want de verschillen zijn toch behoorlijk.
Chapter 7 of the Bankrupty Code behandelt het volledige faillissement van een onderneming. Deze laatste houdt op als zijnde te bestaan en de aanwezige waarde wordt per opbod verkocht om zoveel als mogelijk de schuldeisers te vergoeden. In het beste geval kan het in zijn geheel overgenomen worden. Mocht er nog een restwaarde overblijven als alle schulden voldaan zijn, wordt dit uitgekeerd aan de aandeelhouders.
Chapter 11 of surseance van betaling is een poging om de onderneming te redden van een volledig bankroet. Dit heeft de volgende voordelen:
- De eventuele economische waarde van het bedrijf wordt gevrijwaard.
- Aandeelhouders blijven perspectieven hebben om in de toekomst terug geld te verdienen.
- Werknemers kunnen hun job behouden.
- Schuldeisers hebben de mogelijkheid om meer schuld terug te vorderen in de toekomst dan bij een onmiddellijke faling.
Jammer genoeg heeft dit laatste systeem een slechte naam bij ons. Men spreekt hier van de laatste stap voor het faillissement. Dit heeft zo zijn redenen. Men wacht veel te lang om het concordaat aan te vragen vanwege de vicieuze cirkel. Na de aanvraag komt het bedrijf nog meer in de problemen:
- Leveranciers stoppen met leveren (hier hebben we geen leveringsplicht) of leveren enkel nog tegen voorafbetaling aan een hogere prijs.
- Banken snijden de kredietlijnen af en zullen leningen direct opeisen (de kleine lettertjes, je kent dat wel).
- Bedrijven met een gerechtelijk akkoord kunnen ook niet genieten van een soepeler arbeidsrecht, wat wel kan na een faillissement.
- Uiteindelijk lopen ook klanten weg wegens de onzekerheid.
Daarom wacht men zo lang mogelijk om de aanvraag in te dienen en dan is het meestal te laat. In Nederland zou 98% van de bedrijven die surseance van betaling aanvragen, alsnog in faling gaan.
In de angelsaksische landen werkt Chapter eleven veel beter. De kans dat er meer waarde wordt gecreëerd door het bedrijf zijn activiteiten onder Chapter 11 te laten verder zetten, dan bij een liquidatie, ligt een stuk hoger dan bij ons. Bedrijven in de USA roepen veel eerder deze procedure in dan bij ons omdat de bescherming veel groter is. Leveranciers zijn verplicht om te blijven leveren, allerhande contracten kunnen worden geannuleerd, lopende rechtszaken worden stilgelegd, de statuten van de werknemers kunnen gemakkelijker gewijzigd worden, enz.
Er is echter ook veel kritiek op dit systeem. De 2 grootste klachten zijn concurrentievervalsing en het belonen van diegene die het niet verdienen. Concurrentievervalsing is duidelijk: Concurrenten strijden niet langer met dezelfde wapens door de hierboven aangehaalde elementen. Verder geeft chapter 11 aanleiding tot slecht management. Het is duidelijk dat Amerikaanse bedrijven hierop speculeren en te weinig moeite doen om tijdig te herstructureren. Uiteindelijk blijven goedmenende leveranciers achter met een pak niet-betaalde schulden en kan de slecht geleide onderneming na gemakkelijke saneringen gewoon terug verder doen.
De grootste faillissementen onder chapter 11:
De 2 grootste waren vorig jaar: Lehman Brothers 639 miljard en Washington Mutual met 328 miljard aan activa. Nr 3 en 4 zijn Worldcom en Enron begin deze eeuw. Het grootste faillissement voor 2000 was Texaco met 68 miljard. Merk op dat dit slechts 1/10de was van Lehman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten